Diepgang versus Clout?

Is er nog behoefte aan slimme shit of moet ik alleen maar lollige columns schrijven en clout chasen?

De afgelopen tijd publiceerde ik twee dingen: een video waarin ik een column voorlees over het Amsterdamse Op de Ring, en een podcast over mijn reis in een konvooi naar Oekraïne. De column werd meer dan 750.000 keer bekeken, de podcast werd zo’n 1.200 keer beluisterd. Nu is 1.200 veel. Als je 1.200 mensen op elkaar propt kan je de grote zaal van een respectabel poppodium vullen, maar 750.000? Daar bestaan geen zalen of stadions voor. Het grootste stadion ter wereld — in Noord-Korea — biedt plek aan 114.000 mensen. Veel succes.

Maar kijk, die virale column schreef ik in een avondje op de bank, terwijl ik voor de podcast een kleine week in oorlogsgebied was, tientallen mensen interviewde, een uur of veertig aan materiaal terugluisterde en ordende, muziek uitzocht, researchte, monteerde, factcheckte en feedback verwerkte voordat ik uiteindelijk over een periode van twee maanden vijf afleveringen maakte.

Wat ik wil zeggen is, waarom zou ik al die moeite doen voor een inhoudelijk verhaal over de oorlog aan de rand van ons continent, terwijl mensen gewoon willen lachen om Havermelkelitaire buzzwords?

Als ik een groot beroemd schrijver wil worden, moet ik dan niet gewoon hapklaar cynisme serveren zodat mensen ruzie kunnen maken in de comments? Moet ik het algoritme dwingen om de views op te drijven door makkelijke controversiële grapjes te maken? Is dat niet de snelste weg naar succes?

Toen ik mijn nieuwe podcast aankondigde op TikTok, plaatste de heer Pm948 de onderstaande reactie. En hoewel ik me meestal niet zo laat opjutten door haat, zette deze me aan het denken.